Hoe komt een jonge duif aan het dolen..

Hoe komt een jonge duif aan het dolen..

Ik heb er niet een allesomvattende verklaring voor, maar ik kan als praktisch magnetiseur er wel iets zinnigs over zeggen. Ik kan bijvoorbeeld heel goed begrijpen, dat je een jonge vogel niet alsmaar ongestraft in het duister kan blijven wegzetten. En ergens moet een ieder dit toch uit zichzelf ook kunnen begrijpen, want een jong dier dat kan nu eenmaal niet al te lang zonder zijn magnetische bron. En in het geval van onze jonge duiven, zijn die mede afhankelijk van de zon. Want het is de zon, die zijn magnetisch geladen bloedplasma deeltjes, goed moet kunnen blijven (af)richten. En dit kun je maar het beste doen, door ze onder andere zo vaak mogelijk weg te brengen tot een kilometer of 10 of zoiets. Want kijk, wij verduisteren bv vanaf het begin van de avond tot en met de volgende ochtend…uhhh 9 uur..!? Om na de langste dag, geloof ik, de boel radicaal om te turnen, door de dagen kunstmatig te verlengen. Nou, wat wil je dan als rechtgeaarde melker..! Dat een jonge duif, zijn hele verenpak pas ergens halverwege oktober enz. aan de kant schuift. Ik bedoel, je rommelt maar wat aan in de natuurlijke gang van zaken. Om tijdens het jonge duivenseizoen ze strak in het pak te hebben zitten, want je wilt alsmaar zo graag rats aan de kop van de uitslag mee blijven doen. Tja, dan is toch vragen om problemen. Of niets soms.

Nu, begrijp ik het heus wel, dat als je altijd vroeger meer dan leuk heb meegedaan als jonge duivenspecialist, dat je dan nu niet ineens deze hele moderne aanpak overboord kunt gooien. Maar we kweken toch zo een hele onnatuurlijke postduif op een dergelijke manier..!? Met als helaas het gevolg, dat onze jonge duiven steeds vaker aan het dolen raken. Of niet dan.

Ik heb het idee dat we met zijn allen, is een tijdje moeten durven stil te staan, bij de zin en totale onzin van het verduisteren en daarna bijlichten. Natuurlijk, ik weet het. Niet iedereen vaart hier ontzettend slecht bij, maar per saldo zijn we een heel ander soort van postduif aan het kweken, die straks over een of twee decennia niet eens meer snapt, waar de zon nu eigenlijk helemaal toe dient.

Want een duif die generaties lang opeenvolgend, los gekoppeld is geraakt met een op een na meest belangrijke bron om zijn o zo belangrijke magnetische huishouding op orde te hebben: de zon, want die verstrooit tijdens het oriënteren op een volgens mij ziekelijke manier zijn ijzermagnetische bloedplasma deeltjes. En dan heb je dus als melker volgens mij alle poppen aan het dansen straks over een kleine tien tot 15 jaar, want dan zitten onze jonge duiven structureel zonder hun aanleg om zo goed mogelijk hun oriëntatievermogen in te zetten.

Trouwens, ik heb hier boven al aangegeven, dat de zon zo goed als onmisbaar is. Maar wat te denken van de maan, want die wordt door het bijlichten gewoon buitenspel gezet. Want het is nu juist de maan die haar magnetisme via de zon op onze duiven laat vallen. En als we nu is bedenken, dat zeker een jonge duif in de groeiperiode van zijn leven, dit type van maanmagnetisme aanwendt om zijn zenuwen en hersencellen te organiseren. Dan moeten we toch is met zijn allen gaan nadenken over bijlichten en uiteraard verduisteren.

Roepende in de woestijn..? Ja, zal wel. Maar dat wil niet zeggen, dat ik hierbij niet een eerste poging heb mogen wagen.

Rob van Hove, Voorschoten